پسر بچه اي بود كه اخلاق خوبي نداشت و همه اطرافيان از اين رفتار او خسته شده بودند

روزي پدرش او را صدا كرد وگفت پسر دلم مي خواهد كاري براي من انجام بدهي پسر گفت باشه

پدر او را به اطاقي برد و جعبه ميخي بدستش داد و گفت پسرم از تو مي خواهم كه هر بار كه عصباني شدي ميخي بر روي اين ديوار بكوبي
روز اول پسر بچه 37 ميخ به ديوار كوبيد . طي چند هفته بعد ؛ همان طور كه ياد مي گرفت چگونه عصبانيتش را كنترل كند تعداد ميخهاي كوبيده شده به ديوار كمتر ميشد .
او فهميد كه كنترل عصبانيتش آسانتر از كوبيدن ميخها بر ديوار است

به پدرش گفت و پدر نيز پيشنهاد داد هر روز كه مي تواند عصبانيتش را كنترل كند ؛‌ يكي از ميخها را از ديوار بيرون آورد.
روزها گذشت و پسر ك بلاخره توانست به پدرش بگويد كه تمام ميخها را از ديوار بيرون آورده است .
پدر دست پسرك را گرفت و به كنار ديوار برد وگفت : پسرم تو كار خوبي انجام دادي اما به سوراخهاي ديوار نگاه كن ديوار هر گز مثل گذشته نمي شود وقتي تودر هنگام عصبانيت حرفي را ميزني ؛ آن حرف ها هم چنين آثاري را در دل كساني كه دلشونو شكستيم به جاي مي گذارند كه متاسفانه جاي بعضي از اونها هرگز با عذر خواهي پر نميشه .